من از اين درد سخن مي گويم
كه چرا مادر پير و پدر نابينا
گوشه ي عزلت و تنهايي خود مي ميرند ؟
و به دور از رخ فرزند و اميد دلشان
ديده ي غمزده از روي جهان مي بندند
من از اين درد سخن مي گويم
كه چرا كرده ي قابيل براي همه منفور و پر از سرزنش است
ليك خود ، دانسته
دست آلوده ي خون دگران مي باشند
چه تفاوتي مگر
بين قابيل و شماست ؟
كه شما نيز چو او
بهر خود قتل برادر كرديد
كه شما نيز چو او
عضوي از پيكر عالم كنديد
من از اين درد سخن مي گويم
كه چرا سرد شده عشق و محبت هامان ؟
كه چرا زرد شده باغ گل دلهامان ؟
كه چرا درد شده همنفس شبهامان ؟
كه چرا ننگ شده عشق شقايقهامان ؟
من از اين درد سخن مي گويم
من از اين ننگ سخن مي گويم
كيست كه درك كند فريادم
از درون كاغذ ؟
« يلدا »
باز امشب گشته ام سرتاسر اين خانه را
باز اما من نمي يابم جز آه و ناله را
خانه مي گيرد بهانه بي تو در کنج قفس
پر شده از عشق چشمانت تمام اين نفس
رفتي و پا روي احساسم نهادي اي عزيز
قلب من دور از تکاپوي دلت گشته مريض
خوبِ من ، آخر چگونه عشق را منکر شدي ؟
در هجوم لحظه هايم مثل سايه گم شدي ؟
دوريت آرامش قلب مرا بر هم زده
ليک امّيدت به نار ِ عشق من دامن زده
« يلدا »
اي دل من بگو چرا به اينجا دلبسته شدي ؟
من مي دونم از اين همه سختي ها دلخسته شدي
دنيا به کامت نمي شه بيا بريم از اين ديار
دفتر عشقت رو ببند سفر کنيم از اين ديار
ديگه تو اين دنيا کسي نيست که به ياد ما باشه
ديگه تو اين شهر چيزي نيست که به جز ريا باشه
تحملت تموم نشد ؟ از اين همه دلواپسي
بيا بريم از اين ديار تا به يه جايي برسي
يه جايي که آسمونش پر از ستاره ها باشه
درخت و جنگل و گلش پر از عشق و صفا باشه
يه جايي که تو مردمش بشه صداقتا رو ديد
از دلهاي تک تک شون بشه شکوفه ها رو چيد
تو مي گي که اينجاها رو فقط تو رؤيا مي شه ديد ؟
جايي به اين قشنگي رو تو خواب شبها مي شه ديد ؟
تو چي مي خواي بگي به من مي خواي بگي مقصرم ؟
تو سرنوشت اين ديار من خودمم مقصرم
آره درست مي گي منم همچين بي تقصير نبودم
حالا که فکري مي کنم مي گم منم شريک بودم
تو شهر ما اون قديما عشق و صفا موج مي زد
تو هرج و مرج زمونه محبتو معني مي کرد
اما همه با هم ديگه شهرو کرديم پر از نفاق
کاري کرديم که عشق فقط بشه جدايي و فراق
ما همگي منتظريم تا وعده ي خدا بياد
دعاي ما هر روز و شب اينه که اون فردا بياد
ما همگي منتظريم که اون ما رو نجات بده
از اين جهنمي که ما ، ساختيم ، ما رو نجات بده
اما همه تو غفلتيم اون شهر هست آرزوي ما
اما نمي دونيم که اون ساخته مي شه با دست ما
هر کار خوبي که باهم امر کنيم به انجامش
يا کار زشتي که با هم نهي کنيم از انجامش
مثل يه سنگي مي مونه توي راه اون مهربون
که ما اونو بر مي داريم از توي سرنوشتمون
« يلدا »
شام سياه دل را تنها تويي سپيده
در دل فقط خدايم نقش تو را کشيده
وقتي که دور هستي از دستهايم ، انگار
احساس زنده بودن از زندگي پريده
قلبم اگر که مرد از دوري تو ، غمي نيست
او از تمام عالم چندي ست که رهيده
هر کس به شيوه ي خود قلب مرا شکسته
ديگر دل من حتي از زندگي بريده
قلبم اگر که مانده از عشق توست ، يارا
تو تک اميد اويي اي روشناي ديده
بعد تو ديگر عشقي در قلب من نيامد
تنها صداقت تو در قلب من دميده
تنها تويي عزيزم فرمانرواي اين دل
چون هيچگاه ديگر مثل تو را نديده
تو آمدي پناهي بودي براي قلبم
با تو تمام غمها از سينه ام رميده
قلبم به جز تو اسمي بر لب نياورَد ، چون
با تو به اوج عشق پاک خدا رسيده
تا باشد عشق پاکت در سينه ام ، هر آنچه
غم در تمام دنياست قلبم به جان خريده
اي آفتاب يلدا بر من بتاب تا باز
زنده شود گلي که از دوريت خميده
« یلدا »
اگه مي خواي قدم تو راه عشق بذاري بايد مرد اين راه باشي و همت عالي داشته باشي :
ذره را تا نبود همت عالي ، حافظ
طالب چشمه ي خورشيد درخشان نشود
وقتي كه طالب شدي و معرفت پيدا كردي بايد محكم و استوار بري و از هيچي نترسي :
در ره منزل ليلي كه خطرهاست در آن
شرط اول قدم آن است كه مجنون باشي
اگه مجنون بودي ديگه هيچ خطري تهديدت نمي كنه . اگه تو راه عشق مجنون شدي مطمئن باش به هر چي بخواي مي رسي . برگترين موانع و سدهاي دنيا در برابر عشق پوچن و تمام محال ها شدني ان :
آنجا كه عشق فرمان مي دهد
محال سر تسليم فرود مي آورد
فرهاد كوه بيستونو كند تا به همه ي ما بفهمونه كه حتي كوه هم نمي تونه در برابر نيروي عشق قد علم كنه . فكر نكنين فرهاد يكي بوده و اون حادثه فقط يه بار اتفاق افتاده يا يه داستان بوده ، نه ، اگه واقعاً عاشق باشي مي بيني كه :
بيستون كندن فرهاد نه كاري ست شگفت
شور شيرين به سر هر كه فتد كوهكن است
يه عاشق واقعي هيچ وقت اسمشو از ليست هواداراي معشوقش خط نمي زنه و محكم و استوار تا آخر پاي خواسته ش واميسته :
گرچه دانم كه به وصلت نرسم باز نگردم
تا در اين راه بميرم كه طلبكار تو باشم
يه عاشق واقعي همه ي سختي هاي راه عشقو به جون مي خره و هيچ وقت دست از تلاش براي وصال برنمي داره و نا اميد نمي شه :
به جان و سر كه نگردانم از وصال تو روي
وگر هزار ملامت رسد به جان و سرم
يه عاشق واقعي هيچ وقت از راهي كه رفته پشيمون نمي شه و بر نمي گرده و هميشه ثابت قدمه :
صفت عاشق صادق به درستي آن است
كه گرش سر برود از سر پيمان نرود
يه عاشق واقعي هيچ وقت جا نمي زنه حتي اگه معشوقش يكي ديگه رو انتخاب كنه :
اگر بر جاي من غيري گزيند دوست حاكم اوست
حرامم باد اگر من جان به جاي دوست بگزينم
يه عاشق واقعي هميشه به معشوقش فكر مي كنه حتي اگه اون بهش فكر نكنه :
گرم ياد آوري يا نه
من از يادت نمي كاهم
تو را من چشم در راهم
يه عاشق واقعي در قبال كارايي كه انجام مي ده هيچ توقعي از معشوقش نداره و تو اين رابطه هيچي براي خودش نمي خواد :
گر از دوست چشمت بر احسان اوست
تو در بند خويشي نه در بند دوست
توي راه عشق تنها چيزي كه مهمه خواست معشوقه :
سعدي ، رضاي دوست طلب كن نه حظِّ خويش
عبد آن كند كه رأي خداوندگار اوست
يه عاشق واقعي هيچ وقت براي خودش ارزشي قائل نمي شه :
سعديا ! دوست نبيني و به وصلش نرسي
مگر آن وقت كه خود را ننهي مقداري
تو راه عشق جون براي عاشق هيچ ارزشي نداره و يه عاشق واقعي هر لحظه كه معشوق بخواد حاضره كه جونشو فداي عشقش كنه :
تا تو اجازت دهي كه : در قدمم ريز
جان گرامي نهاده بر كف دستيم
يه عاشق واقعي هيچ وقت جا نمي زنه و حتي كم محلي ها و اذيتاي معشوق رو هم خوب تفسير مي كنه و ناراحت نمي شه و مي گه :
اگر با ديگرانش بود ميلي
چرا جام مرا بشكست ليلي ؟
يه عشق واقعي تحت هيچ شرايطي نه كم مي شه و نه از بين مي ره :
ديگران چون بروند از نظر ، از دل بروند
تو چنان در دل من رفته كه جان در بدني
....................................................................
به ملامت نبرند از دل ما صورت عشق
نقش بر سنگ نشسته ست به طوفان نرود
به عشق كه رسيدي اونوقت همه چي برات معني پيدا مي كنه ، همه چي برات شيرين و لذت بخشه ، همه چي به نظرت عالي مياد .
وقتي تموم وجودتو به عشق بخشيدي عشق تو رو تا اوج خدا بالا مي بره و روحتو زلال و شفاف مي كنه ، اونقدر كه مي توني حتي خدا رو لمس كني .
وقتي عشقو درك كردي و باهاش همراه شدي اونوقت تازه مي فهمي كه زندگي چيه و چرا آفريده شدي ؟ تازه مي فهمي که عشق خود خداست .
عشق انقدر تو رو تو خوشبختي غرق مي كنه كه همه چي برات دوست داشتنيه و دلت مي خواد از ته دل فرياد بزني و بگي :
عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از اوست
با عشق مي توني پرواز كني . مي توني به همه جا برسي . مي توني دنيا رو تسخير كني :
و عشق ، تنها عشق
ترا به گرمي يك سيب مي‌كند مأنوس
و عشق ، تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگي‌ها برد
مرا رساند به امكان يك پرنده شدن
« يلدا »
زندگي را شايد
غنچه تفسير کند وقت شکفتن به درخت
زندگي را شايد
ماه تعبير کند در دل شبهاي سياه
زندگي از نظر من ، اما
فرصت کامل عاشق شدن است
فرصت نقش خطوط
روي ديوار بلند هستي ست
زندگي جاده ي پر خطر رفتن و کوچ
به سراچشمه ي باران محبت هاست
توشه ي اين هجرت
جرعه اي عشق و صفاست
زندگي يافتن پاسخ مجهولات است
يافتن سِرّ جهان
زندگي شاخه گلي بود که در وقت تولد ، خالق
هديه اش کرد به مشتي از خاک
تا که آدم شود و کشف کند
گنج نهان
« يلدا »